NAZLI GAZETESİ

Balo Gecesinde Kemanın Sessiz Feryadı

Çöp kutusunun yanında,
Çöplüğü karıştıran,
Yaşlı, nur yüzlü adam,
Sessizce söylenirdi.
Bazen gülümsüyor,
Bazen şikayetleniyordu...

“Ah, benim acımasız, kara talihim,
Beni mahrum etti ışıklarından.
Yoluma taş koydu bu hayat benim,
Hiç gülmedi yüzüm çocukluğumdan.

Ey cansız ve ruhsuz, kör çöp kutusu,
Biliyorum, beni anlamazsın bir zerre.
Belki de yanılıyorum düşüncemde,
Beni benden iyi anlayan sensin belki de...

Her gün etrafında döner dururken,
Bana bakıyorsun bir oyuncak gibi.
Oysa benim de hayallerimde,
Bir gelecek vardı, çok parlak idi.

Senin etrafında döndüğüm gibi,
Hayallerimde benim de izleyiciler,
Dönüp dururdu, ah o hayallerim,
Kıyamadı bana, düşlerim bile...

Gözlerim kör olsaydı, görmeseydim keşke,
Karanlık dünyamın karanlığını.
Ya da annem beni hiç doğurmasaydı,
Ya da bahtlı biri olarak doğursaydı...

Ah, yine annemi suçluyorum,
Zavallı o da mutsuz bir kadındı.
Talihin zalim sınavlarından,
O da gülmedi ki, yazık...
Şimdi toprağın altında yine kederlenir,
Bu bahtsız oğlunun bahtsızlığına.

Hem cansız hem ruhsuz yaratıldığın için,
Belki de mutlusun, ey çöp kutusu,
Ne bileyim, belki de öyle değilsin...
Olmaz mı, benim gibi sitem edersin,
Sen de talihinin tersliğinden?”

Bu arada insanlar geçer yanından,
Kinayeli, keskin bakışlarla.
Talihin merhametsiz oyunlarından,
Bin kat daha kötü öldürür bu bakışlar…
Bu mu adalet? Bu mudur hayat?
Her an bir öncekinden daha karanlık.

O, bakar etrafa kederle gözlerinde,
İnsanlar şeytan gibi görünür ona.
Yeryüzü denen sanki bir cehennem,
Yok, "sanki" fazladır, gerçeğin ta kendisi,
Bu cehennemin ta kendisidir işte.

Ellerine geçer türlü eşyalar,
Her biri birilerinden bir hatıradır.
Aniden dokunan bir nesne,
Onu yerinde titretir birdenbire.

Yavaşça kaldırır onu göklere,
Bakar özlemle, umutla dolu.
Onsuz geçen mevsimlere, yıllara,
Adım atmıştı o, feryat dolu.

Nasır tutmuş elleri dokunur tellere,
Az bir müzik yükselirken sessizce,
Çökerek hıçkırıklarla yere,
Ağlar yok olmuş umutlarına.

Ama kemanı düşmez elinden.
Göğsüne bastırır, sımsıkı sarar.
Onun kokusuyla, melodisiyle,
Cenneti dünyada yaşar.

Yine insanlar geçer yanından,
Nasıl da duyarsız, ruhsuz ve cansız.
Ölmüş yüreklere etki eder mi?
Müziğin sesi, insanın hayatı,
Bak, işte hayatın sonsuz tezadı.

Bir an dalar hayale yaşlı adam,
Büyük sahnede bulur cesaretini.
Küçükten büyüğe izleyiciler,
Müziğin sesinden hayrete düşer.
Melekler bile gelir bu sese hayran.

Onun talihinin gözleri gibi,
Etrafında parıldar renkler, ışıklar.
Dünya ne güzel, nasıl da güzel,
Her dört tarafında bir zarafet var.

Herkesten bahtiyar bir insan gibi,
Unutur kederi, unutur acıyı,
Talihine teşekkür eder yaşlı adam.
Başı zirvelerden bile daha yüksekte.

Ona yakışırdı bu yücelik,
Belki de şansı var, ama yaşlılık
Güçten ve kuvvetten düşürmüştü onu...
Hayır, hayır, yanılıyorum, gülse gözler,
O kuvvet, o güç geri gelebilir.
Yaşlılık bile değiştirip cildini,
Kendisini gençleştirebilir bir hayli.
İşte gerçek budur, işte hakikat,
Ne fark eder, gençlik ya da yaşlılık.

Aniden bir genç tutar kolundan,
Ayırır onu düşlerden, hayallerinden.
Sözde iyilik adına, sevap peşinde,
Kovalar onu o hayal sofrasından.
Yazgısını çeker bu koşuşturmada,
Ve işte masalın sonu böyle biter.
Azıcık sevinç bile dayatamazken,
Talih mutluluktan ayırır onu.

Yeniden döner bu cehenneme,
Gömülür acımasız kedere, gama.
Dünya gözünden tamamen düşer,
Bir tek keman, o sır dolu enstrüman,
Kalır yüksekte, sesler gülüşür.
Sıkar elleriyle, yoklar onu,
Bir bebek gibi sevgiyle koklar onu.

Gözünün nuru, tek bir tanesi,
Amansız talihin hoş hediyesi,
İşte bu keman, abartısız,
Onun mutluluğunun tek sebebi.
Elini göğe kaldırır yine,
Şükürler eder Yaratan'ına,
En büyük sevincini sunmuş ona,
Böylece şiiri sona erdirir o.

Yük kalkmıştır yüreğinden, unutulmuştur kaygılar.
İlahi mutluluğu bu şiirle yaşanır.
Ah ne kadar güzeldir gerçekleşen arzular,
Zaman bile bir an için durmuştur.

Habil Yaşar

 Azeri Lehçesiyle:

Ümidsizlik nəğməsi
və ya
Qoca skripkaçı haqqında ballada

Zibil qabı yanında,
Zibillik eşələyən,
qoca, nurani kişi,
Yamanca deyinirdi.
O, bəzən gülümsəyir,
bəzən gileylənirdi…

“Ah, mənim amansız, qara taleyim,
Məni məhrum etdi işıqlarından.
Yoluma daş qoydu bu həyat mənim,
Heç üzüm gülmədi uşaqlığımdan.

Ey cansız və ruhsuz, kor zibilqabı,
Bilirəm, zərrə də məni duymmazsan.
Bəlkə də hissimdə çox yanılıram,
Məni məndən yaxşı anlayanımsan…

Hər gün ətrafında hey fırlandıqca
Sən mənə baxırsan oyuncaq kimi.
Halbuki mənim də xəyallarımda,
Gələcək var idi, çox parlaq idi.

Sənin ətrafında fırlandığım tək,
Mənim dörd yanımda tamaşaçılar,
Bu cür fırlanardı xəyallarımda,
Ah, mənə qıymadı xəyallarım da.

Gözlərim kor ola, görməyəydi kaş,
Qaranlıq dünyamın qaranlığını.
Ya məni heç anam doğmayaydı kaş,
Ya da ki, doğaydı bəxtəvər kimi...

Ah, yenə anamı qınayıram mən,
Yazığın özü də bədbəxt adamdı.
Taleyin amansız sınaqlarından,
Onun da heç üzü gülmədi, əfsus…
İndi torpaq altda qəm çəkir yenə,
Bu bədbəxt oğlunun bədbəxtliyinə.

Həm cansız, həm ruhsuz yarandığından,
Bəlkə də xoşbəxtsən ey zibilqabı,
Nə bilim, bəlkə də elə deyilsən…
Olmaya, mənim tək gileylənirsən,
Sən də taleyinin dönüklüyündən?”

Bu ara adamlar keçir yanından,
Kinayəylə dolu, kəskin baxışlar.
Fələyin rəhmsiz oyunlarından,
Min qat daha betər öldürür onu…
Bumudur ədalət? Bumudur həyat?
Hər an bir-birindən daha narahat.

O, baxır ətrafa gözlərində qəm,
Adamlar şeytan tək görünür ona.
Yer üzü deyilən sanki cəhənnəm.
Yox “sanki” artıqdır, özüdür ki var,
Elə cəhənnəmin özüdür ki var...

Keçir əllərinə neçə cür əşya,
Hər əşya kimsədən bir xatirədir.
Qəfildən əlinə toxunan nəsnə,
Onu yerindəcə yaman titrədir.

Astaca qaldırır onu göylərə,
Baxır həsrət dolu, intizar dolu.
Onsuz fəsillərə, onsuz illərə,
O, qədəm qoymuşdu ahu-zar dolu.

Qabarlı əlləri toxunur simə,
Azacıq musiqi səsləndirərkən,
Hönkürtü qoparıb, çökərək yerə,
Ağlayır məhv olmuş ümidlərinə.

Ancaq skripka da düşmür əlindən.
Bağrına basmışdır, qucaqlamışdır.
Onun qoxusuyla, musiqisiylə,
Cənnəti dünyada o yaşamışdır.

Yenidən adamlar keçir yanından,
Necə də duyğusuz, ruhsuz və cansız.
Ölmüş ürəklərə təsir edərmi?
Musiqi sədası, insan həyatı,
Bax budur həyatın sonsuz təzadı.

Bir anlıq xəyala qapılır qoca,
O, böyük səhnədə cürətə gəlir.
Kiçikdən böyüyə tamaşaçılar,
Musiqi səsindən heyrətə gəlir.
Mələklər də səsin seyrinə gəlir.

Onun taleyinin gözləri kimi,
Ətrafda bərq vurur rənglər, işıqlar.
Dünya nə gözəldi, necə gözəldi,
Hər dörd tərəfində bir yaraşıq var.

Hər kəsdən bəxtiyar bir insan kimi,
Unudub kədəri, unudub qəmi,
Taleyə təşəkkür eləyir qoca.
Başı zirvələrdən daha da uca.

Ona yaraşardı ah bu ucalıq,
Bəlkə də şansı var, amma qocalıq
Taqətdən və gücdən salmışdı onu…
Yox, yox, yanılıram, gülərsə gözlər,
O qüvvət, o taqət qayıda bilər.
Qocalıq da cildin dəyişdirərək
Özünü bir xeyli cavanlaşdırar.
Bax budur həqiqət, budur reallıq,
Fərqi nə, qocalıq, yoxsa cavanlıq.

Anidən bir cavan tutur qolundan,
Ayırır gül kimi xəyallarından.
Guya ki yaxşılıq edirmiş kimi
Savabın dalınca gedirmiş kimi
Ayırır qocanı xəyal plovdan.
Alın yazısını bu qovhaqovdan.
Bax beləcə bitir nağılın sonu,
Azacıq sevincə tab gətirməyib,
Tale xoşbəxtikdən ayırır onu.

Yenidən qayıdıb bu cəhənnəmə,
Qərq olur amansız kədərə-qəmə.
Dünya başdan-başa gözündən düşür,
Bir tək skripka, o sirli alət,
Qalır yüksəklikdə, səslər gülüşür.
Sıxıb əlləriylə yoxlayır onu,
Körpə tək sevgiylə qoxlayır onu.

Gözünün işığı, bircə dənəsi,
Amansız taleyin xoş hədiyyəsi,
Məhz bu skripka mübaliğəsiz,
Yeganə səbəbdir xoşbəxtliyinə.
Əlini göylərə qaldırıb yenə,
Şükürlər eləyir yaradanına,
Ən böyük sevinci bəxş edib ona,
Beləcə gətirib, gətirib sona.

Yük götürüldü canımdan, unuduldu qayğılar.
İlahi xoşbəxtliyim bu şeirlə yaşandı.
Ah necə də gözəldir kama yetmiş arzular,
Zamanın özü belə müvəqqəti dayandı.

Habil Yaşar