NAZLI GAZETESİ

LOVE POEM TO MYSELF

KENDİME AŞK ŞİİRİ

Gecenin örtüsü düştüğünde,
Sessiz bir melodiyle gelir aşk,
Bir zeytin ağacının yapraklarından süzülen,
Gümüş bir ay ışığı gibi dokunur yüreğime.

Adını bilmeden, ama varlığını hissederek,
Rüzgar fısıldar bana seni,
Bir sanat bahçesinde açan gül gibi,
Kokun her nefeste benimle.

Ellerin, yıldız tozu serper gibi,
Dünyamı güzelleştirir.
Ve gülüşün, bir katedralin vitrayları gibi,
Her renkten ışık taşır.

Ey kalbimin melodisi,
Hangi ressam çizebilir seni böyle?
Hangi şair anlatabilir bakışlarını?
Beni kendime bile yabancı eden o bakışları…

Bir tek rüzgar bilir sırrını,
Ve her gece bana seni anlatır,
Oysa ben, seni sadece bir an olsun
Sonsuzluğa fısıldamak isterim.

When the veil of night descends,
Love arrives with a silent melody,
Drifting through olive branches,
Touching my heart like silver moonlight.

Without knowing your name, yet sensing your soul,
The wind whispers of you to me,
Like a rose blooming in a art garden,
Your fragrance lingers in every breath.

Your hands scatter stardust,
Turning my world to beauty.
And your smile, like cathedral stained glass,
Holds every hue of light within.

Oh, melody of my heart,
What painter could capture your form?
What poet could convey your gaze,
That gaze which renders me a stranger to myself?

Only the wind knows your secret,
And each night it speaks of you,
While I, for just one fleeting moment

I want to whisper to infinity.

Uzm. Pedagog. Ferah Diba İzgi